پرت و پلاهایی از ذهن متلاشی من

گاهی انجام ندادن بعضی از کارهای سخت، خیلی مشکل‌تر از انجام دادن آنهاست.
این کارها معمولاً کارهایی هستند که می‌دانی آخر هم آنچه می‌خواهی نمی‌شود ولی باز هم غرور و یا دلت اجازه نمی‌دهند دست از انجامشان بکشی. و با وجود تمام آمادگی‌هایی که به خودت می‌دهی باز هم از نتیجه دلگیر و غصه‌دار می‌شوی.
در طول انجام این کارها بسیار می‌کوشی که واقع بین باشی ولی چیزی در درونت مداوم به رویا‌پردازی مشغول است و انگار پرده‌ای به روی چشمانت می‌کشد که تنها آنچه ساخته و پرداخته‌اش است را ببینی!
گاهی بسیار می‌اندیشی که از شروعشان به پرهیزی ولی در گوشه‌ای از دلت ندایی به تو می‌خواند که شاید این بار بخت با تو یار باشد! به گوش دلت زمزمه می‌کند که مبادا حذر کنی و عمری افسوس بخوری که ای کاش این تیر را می‌انداختی، چه اگر خدایت یار بود، صیدی می‌بردی که نصیبش برای تمام دورانت کفایت می‌کرد!
با اینکه می‌دانی، اینبار هم دل به دریا می‌زنی و به کارزای پای می‌نهی که لشکریانش آنچنان بر تو می‌تازند که فرصت دوباره اندیشیدن را از تو می‌گیرند و تا بخود بیایی چنان در خود غلطیده‌ای که چاره‌ای جز قبول شکست نداری.
غریب است که تمام این افکار متشتت در تو می‌خروشند و تمام افسانه را از بر می‌دانی و هزار هزار بار روزانه مرور می‌کنی اما بر دوراهی که می‌ایستی راهی را می‌روی که پیشتر نمی‌خواستی.

What was I thinking?

گفتم تو شیرین منی	گفتی تو فرهادی مگر؟
گفتم خرابت می‌شوم	گفتی تو آبادی مگر؟
گفتم ندادی دل به من	گفتی تو جان دادی مگر؟
گفتم ز کویت می‌روم	گفتی تو آزادی مگر؟
گفتم خموشم سالها	گفتی تو فریادی مگر؟
گفتم که بر بادم مده	گفتی نه بر بادی مگر؟
گفتم که این [پست] و بخون	گفتی که الافم مگر؟

بزن باران بهاران فصل خون است

در اروپا اصطلاحی وجود دارد به عنوان: equal opportunities و خیلی از شرکت‌ها و نهاد‌های مختلف به این اصل معتقدند. اصولاً هم equal opportunities بسیار چیز خوبیست اما من یک مشکل کوچیک باهاش دارم، اونم اینه که نمی‌دونم چرا هیچ‌وقت معیار این مساوی بودن رو اعلام نمی‌کنن چون دیده می‌شه که در این تساوی بعضی‌ها از بعضی‌های دیگه مساوی‌ترند!